Golfpro's zien af op de schaats: Wouter de Vries, Robin Kind en Reinier Saxton rijden voor goede doel op Weissensee

In de heel vroege ochtend stonden Wouter de Vries, Robin Kind en Reinier Saxton aan het vertrek van de Alternatieve Elfstedentocht. Goed ingepakt, gemotiveerd, en toch met enige vrees voor wat ging komen. Het grote geluk? Dat de omstandigheden geweldig waren. Zelden werd er in zulke mooie condities gereden. Perfect ijs, geen wind, en een stralende zon. En dat was misschien ook wel een beetje de mazzel van het drietal.

Dik negen uur later – negen uur en 32 minuten om precies te zijn – passeerden Saxton en De Vries de streep, waar Robin Kind dat al meer dan drie kwartier eerder had gedaan. Tweehonderd voltooid, missie volbracht. ,,Maar wat was dit heel erg zwaar'', verzuchtte De Vries. ,,Echt, zó zwaar. We wisten wel dat we kapot zouden gaan, maar dit was echt boven verwachting zwaar. Hoe een lichaam dit kan volhouden is ongelooflijk. En dan raakten we op honderd kilometer ook nog Robin kwijt.''

Alles pijn

Want met Kind ging het heel goed. Hij kon zelfs aanhaken bij een grote groep toerrijders en er zo aardig de gang in houden. ,,Volgend jaar vierhonderd'', grapte Kind. ,,Maar zonder gekheid, het ging goed, maar het was wel echt zwaar. Op een gegeven moment deed alles pijn, maar je moet blijven doorgaan. Met golf is het heel moeilijk ergens iets extra's te geven, maar met schaatsen kan dat wel. Je moet gewoon blijven beuken, en dat bevalt mij prima.''

Reinier Saxton moest ook knokken, al kon hij dat samen met De Vries doen. ,,Nou, samen? Ik moest hem binnentrekken'', stelde hij met een knipoog naar De Vries. ,,Het was echt zwaar. Bikkelen. Op dit moment ben ik niet fit genoeg om de tijd van Robin te halen, maar ik denk dat we het redelijk hebben gedaan.''

Training

In de voorbereiding werd de impact van het evenement misschien ook wel een beetje onderschat. Heel veel getraind hadden ze niet, erkende Kind. ,,We hebben geschaatst, maar eigenlijk te weinig en zeker geen lange afstanden. Wouter en ik hebben een keer misschien 45 kilometer gereden, Reinier ongeveer veertig. Niet genoeg. Maar eenmaal op het ijs blijkt het allemaal toch weer anders. Het gaat misschien niet eens echt om conditie, maar om verzuring. Op bepaalde punten ga je kapot. Het was in ieder geval leuk om mee te maken. Misschien doen we het volgend jaar weer, maar nu even niet.''

Het is natuurlijk ook wel een uitdaging, die ongeveer overeenkomt met schaatsen van Amsterdam naar Maastricht. De Vries, lachend: ,,Dat doe ik niet nog een keer. Volgende keer pak ik de trein.'' Mentaal is de test misschien net zo groot als fysiek. ,,Daar hebben we het over gehad'', erkent De Vries. ,,Mentaal hebben we in golf allemaal dingen meegemaakt. Dat helpt denk ik wel. Maar je moet hier blijven doorgaan. Zie het alsof je op de golfbaan elke keer een triple bogey aan je broek krijgt, maar toch op de volgende hole die bal weer gewoon op de tee moet leggen. Het gevoel is hetzelfde, denk ik.''

Doel

Wat natuurlijk hielp, was het idee aan het doel. Er moest immers geld worden opgehaald voor de stichting Hartekind, die zich inzet voor kinderen met een hartafwijking. ,,Daar heb ik onderweg wel een aantal keer aan gedacht'', vertelt Saxton. ,,Dat geeft je ook de energie om die laatste vijftig kilometer nog wat extra te geven.'' Het drietal schaatste in ieder geval een mooi bedrag bijeen. De Vries: ,,We moeten het allemaal nog even narekenen, maar ik denk dat we minimaal vierduizend euro kunnen doneren aan stichting Hartekind. Dat is geweldig.''

En dan ontging het de drie pro's nog dat er in het gebied rond de Weissensee een aantal prachtige golfbanen ligt, zoals Milstätter See. Wouter de Vries: ,,Golfbanen? Geen idee. Ik pas. Volgende keer misschien.''