Golfwijn

Op mijn golfclub speelt zich 's zomers een soort golfhengstenbal af. Een geselecteerde mannenbende binnen de club – bepaald geen herensociety – houdt elke donderdagavond een wedstrijd waar fanatiek om prijzen wordt gespeeld met na afloop borrel en diner. Bij het avondeten worden steevast een paar flessen wijn opengetrokken. Op rekening van enkele leden uit het gezelschap die zich 'in de wijn' hebben gespeeld. Zij, en dat zijn steeds anderen, hebben die middag/avond hun wijngrens niet gehaald.
De wijngrens is een wedstrijd in de wedstrijd. Elke deelnemer weet waar deze grens ligt, namelijk op 85 procent van het gemiddelde van zijn laatste drie stableford-scores. Is dat gemiddelde 30 punten, dan is de wijngrens 26.
Dit maakt de wedstrijd voor iedereen spannend. Want begin je, om wat voor reden dan ook, met een paar strepen en kun je de wedstrijd niet meer winnen moet je toch je stinkende best blijven doen want dan is die limiet van de wijn in het spel gekomen. Meestal komt het aan op de laatste hole. Net wel of net niet 'in de wijn'.
Boeiend dit?
Het zal menigeen worst wezen. Wie golf speelt om alleen maar golf te spelen, lekker buiten te zijn en het geen reet uitmaakt hoe de score uitpakt, slaat deze bladzij om en leest wat over een mooie golfbestemming in dit populaire magazine met 'voor elk wat wils'.
Maar wedstrijden waar het ergens om gaat, een tegoedbon of twee flessen wijn, dwingen golfers tot goed spel, waarvoor training, oefening en bijscholing noodzakelijk zijn. Hoe kom je door de beproeving van competitie, hoe kun je winnen, hoe sla je je door de wijngrens? Dertig jaar golf spelen en toch telkens weer door doem en nervositeit worden bevangen. Wat is dit?
Een zoektocht in een tunnel waar aan het eind geen licht is.
Of toch?