Joost Luiten: ‘Er was dit jaar op de Tour geen reet aan’

Joost Luiten staat niet bekend als een man van smoesjes en excuses. De Bleiswijker is recht voor z’n raap, ook als het gaat om zichzelf. Als hij terugkijkt op zijn seizoen is de conclusie dan ook duidelijk. ,,Dit was mijn minste jaar in de dertien of veertien jaar dat ik op de Tour speel.’’

Zelfreflectie is Joost Luiten niet vreemd. Ook als hij terugkijkt op het afgelopen seizoen, legt hij voor zichzelf feilloos de vinger op de zere plek. De prestaties, stelt hij vast, waren niet super. ,,Te weinig echt meegedaan voor de overwinningen, relatief laag op de ranking. Dan kun je niet spreken van een topjaar.’’ Bij vlagen was het wél goed. ,,Maar dan was er elke keer wel weer één hole die me ervan weerhield echt mee te doen om de prijzen. Dan praat ik over een tien in Oostenrijk terwijl ik aan de leiding stond, drie dubbels in Zuid-Afrika in het weekend, en in Italië een triple op zondag, waarna ik nog steeds tiende werd. Als je dat soort holes hebt, dan wordt het heel lastig en moet je daar zóveel birdies tegenover zetten dat het eigenlijk niet te doen is. En waar dat aan ligt, tja. Als ik dat wist, had ik het niet gedaan.’’

De echte topvorm was er dit seizoen gewoon niet, stelt Luiten onomwonden. Enige houvast biedt dan nog dat hij desondanks nog kansen kreeg. ,,Als je voor je gevoel heel slecht hebt gespeeld en dan toch nog af en toe meedoet om de winst, dan geeft dat wel houvast. Dat is me twee, drie keer gebeurd. Als je dat aantal volgend seizoen kan verhogen naar acht of negen, wordt de kans dat het een keer je kant oprolt ook groter.’’

Raar seizoen

Los van de prestaties was het natuurlijk in elk opzicht een raar seizoen. Joost Luiten slaakt een diepe zucht. ,,Het was niks’’, stelt hij dan. ,,Geen druk, geen publiek, geen Order of Merit en een wereldranglijst die scheef gevorm is door het schema van de PGA Tour. Ik speelde toernooien, maar had niet echt het idee dat ik toernooien speelde. Het was totaal niet inspirerend. Eigenlijk was er geen reet aan.’’

Normaal als je goed speelt en je komt bij een toernooi, dan staan er mensen. Dan ga je een hapje eten en voel je al de spanning voor de ronde. Langzaam rol je dan die focus in. Nu was dat helemaal niet zo. Je loopt de eerste tee op en denkt dat je een oefenronde gaat spelen. Ik heb in die paar maanden niet de knop kunnen vinden om die om te zetten. Als die knop er al is.’’ Hij heeft dat, vervolgt hij, wél nodig. ,,Weet je waarom ik vaak goed speel op het KLM Open? Omdat dit het drukste toernooi is voor mij. Ik word daar gedwongen een tunnel in te gaan. Maar op de een of andere manier vind ik het moeilijk dat gevoel zelf op te roepen, als dat al kan. Daar heb ik best veel moeite mee gehad. Da’s geen excuus, maar het is wel zoals de situatie is geweest. Voor mij mag het publiek daarom heel snel terugkomen.’’

Bubbel

De situatie in de bubbel van de European Tour vond Luiten ook maar niks, zoals zoveel van zijn collega’s. Buiten de wedstrijden was het ook niks, zegt hij. ,,Ik heb alleen de hotelkamer gezien, mocht het resort niet af of het restaurant niet uit. Eten mocht met z’n tweeën, maar als ik de hele dag al met m’n caddie Maarten heb rondgelopen, heb je daar ook niet altijd zin in. Dan is de gespreksstof wel een beetje weg, zeg maar. Als je in vorm bent, is dat allemaal makkelijker te accepteren. Dan kijk je een filmpje en ga je de volgende dag weer verder. Maar als je al tegen jezelf aan het vechten bent, is het niet prettig. Dan heb je op je kamer ook meer tijd om te piekeren, terwijl je dat natuurlijk helemaal niet moet doen. Geloof me, het zijn lange weken dan.’’

In de bubbel maakte hij bovendien gekke dingen mee. ,,Het was allemaal heel streng. Als je op een resort kwam, zat je in de bubbel en mocht je niet meer weg. Naar Wales ging ik met mijn eigen auto. Eenmaal op het resort bleken de afstanden best groot, en had ik te weinig benzine. Maar toen ik wilde tanken, werd ik teruggestuurd. Mocht niet. ‘Vraag maar of de greenkeepers nog wat benzine hebben’, kreeg ik te horen.’’

Strenge regels

Darius van Driel maakte op een andere manier kennis met de strenge regels als het ging om reizen. ,,Daar moest je zó mee opletten, ongelooflijk. Elk land heeft andere regels en dat maakt het heel lastig. Ene land wel een test, het andere niet, het ene land een formulier invullen, het andere land een app. Je moest constant opletten wat je allemaal moest doen om bij het volgende toernooi te komen. Niet erg, wel lastig. Darius merkte dat ook. Die miste Cyprus omdat hij bij een tussenlanding op Athene niet de juiste papieren had. Dan laten ze je gewoon niet vliegen.’’

Puur naar de ranking gekeken was hij dit jaar ook niet de beste Nederlandse golfer, maar was Wil Besseling dat. Luiten lacht. ,,Dat maakt mij op zich niet veel uit, al was ik Wil graag voorbij gegaan op de ranking.’’ Even een dikke grijns. ,,Gelukkig heb ik wel meer prijzengeld verdiend dan hij. Nee, gekheid. Ik vind het voor Wil heel leuk. Hij heeft een topjaar gedraaid en ik vind het oprecht leuk dat hij na al die jaren toch de stap heeft gemaakt. Voor zijn doorzettingsvermogen heb ik echt respect. Ik denk dat ik vijf jaar geleden al was afgehaakt.’’ Maar Luiten is opnieuw eerlijk, zoals hij dat ook is over zichzelf. ,,Wil en ik kennen elkaar al zo’n twintig jaar en wat hij nu doet verrast me helemaal niet. Dat had hij tien jaar geleden al moeten doen, want hij heeft alle kwaliteiten om echt een goede speler te zijn op de European Tour. Waarom dat er niet uitkwam, kan ik niet zeggen. Ik hoop alleen dat hij de lijn kan doortrekken.’’

Zelf is Luiten niet bezig met die Nederlandse hiërarchie. ,,Welnee. Ik wil over de grens kijken, wil de beste zijn van iederéén. Met de beste van Nederland worden ben ik helemaal niet bezig.’’