Zege Phil Mickelson maakte Kiawah Island euforisch

Phil Mickelson presteerde zo ongeveer het onmogelijke, een maand voor zijn 51e verjaardag. Het was alweer een tijdje geleden dat hij had gewonnen op de PGA Tour. Oktober 2019 om precies te zijn, in het AT&T op Pebble Beach. Een Major? Dan moeten we nog verder terug, naar The Open van 2013, war hij op Muirfield op de slotdag een achterstand van vijf slagen goedmaakte en uiteindelijk Henrik Stenson achter zich hield. Daarmee leek het boek dicht voor Mickelson, die dit jaar wel twee keer won, maar dat deed op de PGA Tour Champions, het circuit voor afgezwaaide topgolfers.

Maar Phil Mickelson presenteerde zich op Kiawah Island fitter dan in lange tijd. Lichter ook vooral. En vanaf de eerste dag mengde hij zich in de strijd bovenin op de baan die het uiterste vergde van de spelers. Grote namen sneuvelden voortijdig op de brute Ocean Course. Dustin Johnson ging na twee dagen naar huis, net als Sergio Garcia, Justin Thomas en Xander Schauffele. Niet Mickelson, die na twee ronden keurig vijf onder par was. Het publiek op Kiawah Island begon te geloven in een stunt. Mickelson zelf ook.

In de boeken

Die stunt kwam er. Tot ongeloof van velen sloeg de ‘oude’ Mickelson de aanval van Brooks Koepka af, weerstond hij de opkomende Louis Oosthuizen, om de boeken in te gaan als de oudste winnaar ooit van een Major. Die eer was decennialang weggelegd voor Julius Boros, die in 1968 het PGA Championship won als 48-jarige. Dik verslagen dus.

,,Het is heel goed mogelijk’’, stelde Mickelson na zijn overwinning, ,,dat dit het laatste toernooi is dat ik ooit win. Dat is als ik realistisch ben. Maar het kan ook goed zijn dat ik ergens in mijn focus een stap heb gemaakt en dat dit het begin is van een leuke reeks. Ik weet het niet. Maar het gaat erom dat er geen enkele reden is waarom ik of iemand anders niet zou kunnen presteren op een latere leeftijd.’’ Lachend: ,,Er is alleen iets meer werk voor nodig.’’

De winst in het PGA Championship betekende voor Mickelson zijn zesde zege in een Major, nadat hij eerder al de Masters (2004, 2006, 2010) en The Open (2013) won en in 2005 al eens de befaamde Wanamaker Trophy van het PGA Championship omhoog mocht houden. ,,Dit is zeker één van de momenten die ik de rest van mijn leven zal koesteren’’, verzekerde Mickelson. ,,Ik weet niet hoe ik het gevoel moet beschrijven. Ik ben zowel opgewonden als voldaan dat ik iets heb gepresteerd van deze omvang waarvan heel weinig mensen dachten dat ik er nog toe in staat was.’’

Euforisch

Mickelson, met zijn broer Tim op de tas, beleefde een laatste ronde vol hobbels. Birdies en bogeys wisselden elkaar af, maar uiteindelijk bouwde hij een voorsprong op van vier slagen. Het publiek op Kiawah Island werd gek. Ze brulden Mickelson naar de top van het leaderboard, begeleidden elke birdie met euforisch gejuich. Zeker op de vijfde hole, waar Mickelson vanuit de bunker uitholede voor birdie. Dat was het moment waarop ‘Lefty’ ook zelf voelde dat het écht kon gebeuren die dag.

Op de achttiende wachtte een memorabele ontvangst. Mickelson werd bijkans verzwolgen door de massa, die niets wilde missen van zijn zegetocht. Twee putts later wierp Mickelson zich in de armen van zijn broer Tim.

Zijn verslagen opponenten konden slechts bewonderend toekijken. ,,Weet je, ik hoop gewoon dat ik sowieso nog kan spelen op mijn vijftigste’’, stelde Brooks Koepka. ,,Maar dan nog. Op die leeftijd in dit veld zo meedoen en dan ook nog winnen, dat is nog iets heel anders. Alle lof voor Mickelson. Het was echt mooi om te zien.’’

,,Zijn bevlogenheid is wat hem laat doorgaan’’, dacht Jon Rahm. ,,Op zijn leeftijd heeft hij hetzelfde enthousiasme als ik nu met 26 jaar, maar hij doet dit al een heel lange tijd. Ik bedoel, hij speelt al net zo lang op de Tour als ik leef.’’

Tim Mickelson onderschreef dat allemaal. ,,Hij houdt gewoon van golf. Houdt echt van golf. Zelfs als hij thuis is, speelt hij bijna elke dag. Soms zelfs 36 holes. Hij houdt maar vol. Het stopt nooit voor hem.’’