Martijn & Jan Kees

Hoe vaak heb jij in je loopbaan de vraag gekregen of je daar nu full-time over kan schrijven, over golf? Als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik daar op moest antwoorden, was ik nu misschien geen rijk man geweest, maar een leuke vakantie had ik er zéker van kunnen betalen. Hoewel, de afgelopen maanden krijg ik die vraag ineens een stuk minder. Zelden kwam golf zoveel in het ‘gewone’ nieuws, helaas voor all the wrong reasons, maar toch.

Terug naar de vraag. Ik antwoord meestal dat je er méér dan full-time mee bezig kan zijn, dat ik tijd te kort kom, dat je hooguit soms moet zoeken naar een leuke invalshoek. Heb jij in je carrière ooit boven het papier gezeten terwijl je je vertwijfeld afvroeg waar je nu eens over moest schrijven? Of, laat ik het anders formuleren, zijn er momenten geweest dat je niet wist hoe je een verhaal in moest steken, welke invalshoek je moest kiezen? Waar ik heen wil met deze vraag? Niets in het bijzonder, ben gewoon benieuwd welke dingen, die je al dan niet opschreef, je het eerst te binnen schieten bij het lezen van deze vraag.

Tot de volgende vraag, tot het volgende stukje.

Martijn

Dag Martijn,

Mijn eerste professionele stukje was in 1981 over een turnwedstrijd in Brielle. Honderd woorden voor de regio-editie van het Rotterdamsch Nieuwsblad.

Ik heb een uur zitten zweten boven mijn felrode portable van het merk Olympia.

Maar ook nu moet ik soms goed nadenken hoe ik een verhaal zal insteken. Sommige stukken schrijven zich bijna vanzelf, maar soms loopt het niet.

Vroeger trok ik het papier uit de typemachine en probeerde de prop met een sierlijke boog in de prullenbak te gooien.

Nu delete ik een alinea, verplaats sommige stukken. Dat werkt meestal. Maar soms ook niet. Ik kan er niemand een handleiding voor geven. Oh ja, deze: lees wat je hebt geschreven hardop. Mijn columns voor De Golfpodcast lees ik altijd voor aan mevrouw Van der Velden. Ze was vroeger al een rechtvaardige maar ook kritische onderwijzeres en dat is niet veranderd. Zij is wat het schrijven betreft al veertig jaar mijn muze.

Groeten en succes met je volgende stuk,

Jan Kees