Joost Luiten: ‘Dit doet pijn’
door Eric Korver
Met een gezicht als een oorwurm zocht Joost Luiten na zijn laatste putt op de achttiende van Bernardus de kant op. Geen weekend in het Dutch Open voor de man die juist in dat toernooi eigenlijk altijd levert. En dat stak Luiten. Aan de andere kant was hij realistisch als altijd. ,,Dit is klote en dit doet pijn, maar het hoort er ook bij.’’
Twee dagen lang slaagde Joost Luiten er niet in het dubbeltje voor zichzelf de goede kant uit te laten rollen. Het was zwoegen, het was ploeteren en het was werken. Niets ging vanzelf bij de man die al twee keer het eigen Open op z’n naam schreef en nu voor het eerst in actie mocht komen op de baan die zijn persoonlijke sponsor is. ,,Dit is het Dutch Open, hier wil je top zijn. Dat ben ik in het verleden vaak geweest, maar dit keer kon ik het niet laten zien. Twee dagen lang was het gewoon nét niet. Dat begon al vanaf de tee, en dan loop je achter de feiten aan. Dat heb ik twee dagen lang gedaan en dan wordt het moeilijk spelen en moeilijk scoren. Het is wat het is. Ik kan het niet meer veranderen, maar dit is ook golf. Geen leuke week, maar wel één van die realistische weken die misschien veel mensen niet altijd zien, maar die er voor ons als professionals wel vaak bij zitten.’’
Hij maakte te veel kleine foutjes, vervolgde Luiten. ,,Zo’n dubbel op hole twee’’, refereerde hij naar zijn tweede hole op zondag, ,,dan word je gelijk in je ballen getrapt, moet je wéér terugvechten. Dat is zwaar. Mijn ballstriking was gewoon niet goed genoeg, en dat heb je nodig om jezelf op deze baan kansen te geven. En die kansen heb ik mezelf veel te weinig gegeven.’’
Vechter
Luiten is een vechter, en dat deed hij tot het einde. ,,Tot de laatste ijzer vier naar de achttiende hield ik hoop. Als ik die holede, was ik er waarschijnlijk bij. Ik geef nooit op, dat zit niet in me. Maar het zijn zware rondes. Ik speel liever vrijuit, met een goede start, zodat je niet tegen de cutlijn hoeft te vechten. Dat is het vervelendste golf dat er is. Ik kom hier om te presteren, en als sportman doet het pijn als ik dat niet kan waarmaken.’’
Het is de realistische, eerlijke Joost Luiten, die aangaf ook nog niet volledig te zijn hersteld van zijn blessure, maar dat niet als excuus gebruikte. ,,Ik ga me echt niet verstoppen. Wat moet ik dan? Zegge dat het goed was? Ik weet wat ik kan, wat ik wil en waarvoor ik hier kom. Als ik dan niet eens in de buurt kom van presteren, dan neem ik dat mezelf kwalijk. Misschien ben ik wat te hard voor mezelf, maar zo zit ik in elkaar. Ik denk dat dat me ook heeft gebracht waar ik ben.’’