Castro Marim, speelbaar en leuk
Toegegeven, de generatie golfers die opgroeide met de stem van Joost den Draaijer uit de transistorradio is een beetje aan het uitsterven. Maar wie nog enig gevoel heeft bij de historie van de Nederlandse muziekwereld kent de naam en faam van de voormalig discjockey. De jongere golfers kennen hem vooral als Willem van Kooten, de man die aan de Portugese Algarve zijn droom realiseerde: Castro Marim Golfe.
Als Willem van Kooten (81) vanaf het terras van het imposante clubhuis uitkijkt over zijn golfbaan, krult een lach de lippen van de mediamagnaat. Vanuit het niets liet hij een prachtig complex verrijzen. Drie keer negen golfholes, dat prachtige clubhuis en ook nog de nodige accommodatie, zoals The Village, het kleine villapark aan de rand van het terrein. ,,Het is toch allemaal aardig geworden’’, stelt hij.
Want zo zag het er allemaal niet uit toen Van Kooten voor het eerst die lap grond op een paar kilometer uit de kust aanschouwde. ,,Een ruig terrein. Leeg zoals je dat hier overal aantreft, met alleen die prachtige pijnbomen.’’ Niemand zag er brood in, maar Van Kooten wel. Hij dacht meteen aan een golfbaan, en binnen een mum van tijd had hij de bijna zestig hectare grond aangekocht.
Drie keer negen
Pas vijf jaar later deed hij er daadwerkelijk iets mee, nadat door een nieuwe snelweg ook dat deel van de Algarve meer ontsloten was. De Engelse golfbaanontwerper Terry Murray legde de baan neer. Drie keer negen holes: de Atlantic Course, de Grouse Course en de Guadiana Course. Geen architectonische hoogstandjes, maar wel 27 heel speelbare holes. Dat was ook de eis van Van Kooten, die het allemaal graag simpel houdt. ,,Je moet hier een leuk rondje kunnen lopen en niet gefrustreerd het clubhuis weer opzoeken.’’
Daar is hij prima in geslaagd. De drie lussen zijn allemaal het spelen waard. Stuk voor stuk leuke holes met vrijwel overal veel hoogteverschillen. Voor de vele Nederlanders die Castro Marim bezoeken is dat helemaal een interessant aspect. Dat soort courses hebben we in eigen land immers helemaal niet. De laagdrempeligheid van Castro Marim maakt het nog aantrekkelijker. ,,Het barst hier van de golfers, ook als het echte seizoen eigenlijk al afgelopen is. Maar kijk om je heen. Het is nog steeds twintig graden en je kunt heerlijk in je polootje spelen. Dat is toch geweldig? Het leven is hier zo goed.’’ Dat laatste kan Van Kooten als beste weten, want hij verblijft hier al tientallen jaren. Overigens woont hij nu zelf op het prestigieuze resort van Vale do Lobo. Met een knipoog: ,,Jongen, je moet nooit boven de bakkerij gaan wonen.’’
Pijnbomen
De Atlantic Course is zijn persoonlijke favoriet, bekent Van Kooten. Dat is een op het oog wat compacte course met niet al te lange holes. Maar die slingeren zich wel tussen de vele pijnbomen door en dat maakt dat je wel erg precies moet zijn overal. Voor je het weet lig je tussen de bomen, of je hebt geen lijn naar de vlag.
Dat is wel een contrast met de Guadiana en de Grouse. Die beide lussen liggen aan de andere zijde van het clubhuis en hebben veel meer de ruimte gekregen. Mooie en glooiende fairways, hier en daar een lastige waterhindenis en vooral veel verschillen in hoogte. Vaak ga je van tee tot green naar beneden, maar in veel gevallen ligt de green dan ook weer hoger. Neem alleen al de twee parren vijf die je op de Guadiana achter elkaar voor je kiezen krijgt: hole drie en vier. De eerste scherp rechts en omhoog, de tweede naar links en nog verder omhoog. Niet de langste parren 5 die je ooit tegenkomt, maar wel een test.
Maar welke lus je ook speelt, je belandt altijd weer in dat fraaie clubhuis, waar je jezelf uren in het zonnetje kunt koesteren op het riante terras. Iedereen is er welkom, maar de Nederlanders hebben een klein streepje voor. En dan moet je niet gek opkijken als Willem van Kooten zelf nog eens langskomt met de bitterballen.