Belevenissen van een Beat the Pro-speler op het KLM Open
Niet de beste, wel de mooiste
Daar stond ik dan op teebox van hole acht, naast drie oud-winnaars van het KLM Open, Ross Fisher, Ashun Wu en Kristoffer Broberg voor de belangrijkste slag in mijn golfleven.
Op mijn dertigste aan het spelletje begonnen en nu dertig jaar later mijn golf hoogte- of dieptepunt beleven. In die mood verkeer je.
Na een piekje op handicap 14 speel ik nu alweer jaren steady tussen de 17 en 18. De ultieme beleving op de Beat the Pro hole is duidelijk. Met één perfecte slag midden op green, waar dan ook de vlag het liefste staat, de pro’s verslaan en twee KLM-tickets binnenharken.
De visualisatie daarvan ging eerst goed maar toen kwamen ook de hersenspinsels. Wat als ik de bal de parallel lopende tribunes in jaag of een mishit snel het water in? Of nog erger, door de zenuwen de bal helemaal niet raak? Hoon zal mijn deel zijn, ook onder het toeziend oog of oor van vrienden en leden van de golfbaan. Mijn golfspel zal nooit meer serieus genomen worden.
Met de drie clubs in de hand (ijzer 6, 7 en een hybride) liep ik richting hole acht. Je mocht inslaan in een provisorische kooi maar dat had ik na drie ballen wel gezien. Anders sla ik ook nooit in en doe ik drie oefenswings naast de eerste tee. Vonden ze wel wat raar. Ik ging liever achter de teebox staan om sfeer te proeven en kijken hoe een en ander in zijn werk ging.
Uitgaande van een afstand van circa 140 meter en een pinpositie op rechts en met de wind van links naar rechts zou mijn natuurlijke slice prima van pas komen. Een hybride 4 rustig geslagen was een optie voor mij geweest. Een ijzer 7 waarmee ik, helaas, een carry van circa 130 meter heb, zou waarschijnlijk net te kort zijn maar een ijzer 6 zou snel door kunnen schieten op de razendsnelle greens. Na overleg met de zeer vriendelijke en deskundige caddie Dorine toch maar voor de ijzer 6 gekozen.
Daar kwamen de pro’s de teebox oplopen. Niet in supergoede stemming want alle drie boven par, maar wel terecht met grandeur aangekondigd als oud-winnaars en bovenal zich vriendelijk voorstellend aan mij en mijn caddie. Dat had ik niet verwacht en temperde mijn zenuwen iets.
Mijn beurt. Alleen Wu lag op een meter of vier van de pin. Ook ik werd voorgesteld en het applaus nam ik groetend in ontvangst. Geen oefenswings op de teebox, dat deed ik anders ook nooit. Een korte beweging vooraf, hoofd naar beneden, zenuwen onder controle en de slag uitvoeren zoals in het hoofd zat. Met vertrouwen een ijzer 6 over het water slaan op de green.
En dat lukte wonderwel. Kaarsrecht vertrok en bleef de bal in de lucht om keurig midden op de green te landen. Helaas voor mij stond de pin rechts voorop kort achter de bunker en mijn bal rolde door naar achterkant green, maar dit mocht de pret niet drukken.
Veel applaus van de al goed bezette tribunes, wat ik dankbaar in ontvangst nam. De adrenaline ontsnapte en de opluchting was duidelijk zichtbaar.
Niet de allerbeste slag uit mijn golfleven, maar wel de allermooiste.
Gerhard van Galen