Joost Luiten is weer fris in het hoofd

En precies dat was wat er eerder speelde bij Joost Luiten. De vele jaren op de Tour, geleefd worden door het ritme van een kalender; het had allemaal een veel grotere impact de golfer dan hij zelf ooit had gedacht. En dus bleek daar in het Porsche European Open de pijp ineens leeg. Luiten vertrok, voor onbepaalde tijd. ,,Ik heb het maar een golf-burnout genoemd. Want dat is eigenlijk wat er aan de hand was’’, vertelt Luiten, die nu weer bezig is aan een uitstekend Italian Open..

Een week eerder waren er misschien al tekenen zichtbaar, maar in Hamburg ging het helemaal mis met Luiten, die daar zelf schrok van zijn eigen gedachten. ,,Ik wilde mezelf wat aandoen om maar niet meer te hoeven golfen. Dacht er zelfs over om tegen een boom te schoppen om zo mijn been te breken. Dan ben je al heel ver, en dat was behoorlijk confronterend.’’

Helemaal uit de lucht vallen kwam dat natuurlijk allemaal niet. Als Luiten terugkijkt, beseft hij dat dit een proces was dat al langer gaande was. ,,Mijn emmer was al een tijdje aan het overlopen.’’ Een misschien wel logisch gevolg van achttien jaar topsport, terwijl daar in het geval van Luiten ook nog eens de coronacrisis bij kwam. De Bleiswijker vertelde al eerder dat hij in die periode zich niet prettig voelde en bij de toernooien die wel werden gespeeld ook nog eens de sociale contacten miste.

Averechts

Het gevolg was dat hij – als een soort verklaarbare reflex – zich meer en meer op de sport stortte. Luiten trainde vaker en nog harder, ook weer gestalte te geven aan zijn ambitie terug te keren in de top honderd van de wereld. Maar zoals vaker bij topsporters werkte meer inspanning alleen maar averechts. Waar dat vaak tot overtraindheid kan leiden, leverde het Luiten mentale problemen op, die hij niet direct onderkende. ,,Ik ben mezelf onderweg verloren, dat werd me wel duidelijk. Ik had het gevoel dat ik tegen een muur was gelopen, dat ik ook mezelf niet meer was. Ik sliep nauwelijks en rustte amper. Dan moet je aan de bel trekken en dat heb ik ook gedaan, niet alleen bij mensen die dichtbij me staan, maar bijvoorbeeld ook met een psycholoog.’’

Plezier

Om weer fris te worden in zijn hoofd, moest Luiten het plezier in golf hervinden. En dat plezier lag soms dichterbij dan gedacht, in simpele dingen zelfs. Een beetje dollen op de golfbaan met vrienden. Of gewoon een rondje lopen met vader Nico. Dat was iets dat Joost Luiten zelfs achttien jaar lang wegwuifde, te bang dat een ’rondje om niets’ een slechte invloed zou hebben. ,,Nu besef ik dat dat flauwekul was en dat je dingen misschien precies soms wél moet doen. Daarom ben ik na al die jaren ook weer eens met mijn vader de baan ingegaan. Dat was heel speciaal. Gaan we ook vaker doen.’’

Maar natuurlijk blijft Joost Luiten in elke vezel een topsporter. Daarom was het ook niet gek dat hij uiteindelijk weer de competitie miste. Dat was het sein om te werken aan zijn terugkeer en uiteindelijk dus de rentree in Tsjechië. Luiten oogde daar goed, fris en gretig en het zou mooi zijn als zowel hijzelf als de Nederlandse golfliefhebber nog veel plezier beleven aan zijn loopbaan.